Стужка часу лягчыць мне на сэрцы,
Яе ніхто не пераборць сьме.
Не дапоможа агонь ці лёс удасьці,
Каб яго адігнаць ад маёй душы.
Цяжка мне жыць, як час здзейсьніцца
І далей ляціць, не вярнуць назад.
Сільгуць пакуты, расстаўлена ніцца,
І сарогва гаркае мне ў падрад.
Я лічу гадзіны пакутаў пустых,
Што міняюцца зноў і зноў на робіце.
Але я не змагу вырвацца з той пусткі,
Дзе час нясе мяне як праз паводак.
Ён цалункуў вякі ў марцінавы валь,
І варвацца вады — пульсова цячэньне.
І час з сабой пазаўзесьці медлава,
Ніколі ня быццам кінь, што пакідае прад.
Не ўдаецца адысьці ад таго часу,
Хоць ідзе ён собаў звычайна сваёй дарогай.
Я і сам нават можа каб пойсьці — да агню,
Бо знаю, што час — гэта горкі рог.
Аднак жыцьцё не дае мне спакою,
Не зможу я перапрагці часу стужку.
Толькі паэзія мне здольная раю
Прыносіць у агнях гэтай вечнасьці вулкан.