W latach 20. i 30. XX wieku stosunki polsko-niemieckie były niespokojne i obciążone wieloma konfliktami. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu niepodległości przez Polskę, relacje między obydwoma krajami były napięte głównie z powodu sporów terytorialnych.

Jednym z głównych problemów była kwestia Górnego Śląska, którego przynależność państwowa była przedmiotem sporu. Konflikt o Górny Śląsk doprowadził nawet do wybuchu III powstania śląskiego w 1921 roku. Ostatecznie po przeprowadzeniu plebiscytu w 1921 roku część Górnego Śląska została przyłączona do Polski, a część pozostała przy Niemczech.

Kolejnym problemem w stosunkach polsko-niemieckich były spory graniczne na obszarach Pomorza i Warmii. Konflikty wynikały również z postawy Niemiec wobec mniejszości polskiej mieszkającej na terenie Niemiec. Dyskryminacja i prześladowania Polaków na terenach zaboru pruskiego pogłębiały napięcia między obydwoma krajami.

W latach 30. XX wieku sytuacja dodatkowo się pogorszyła w związku z dojściem do władzy w Niemczech Adolfa Hitlera i jego polityką ekspansji terytorialnej. Polityka nazistowska dążyła do zniwelowania niezależności Polski i rozszerzenia granic Niemiec na wschód, co stanowiło bezpośrednie zagrożenie dla suwerenności Polski.

W rezultacie napięć między Polską a Niemcami doszło do wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, która była jednym z największych konfliktów zbrojnych w historii i miała tragiczne konsekwencje dla obydwu narodów. Jednak pomimo trudnych wydarzeń, stosunki polsko-niemieckie po wojnie ewoluowały i obecnie oba kraje współpracują ze sobą na wielu płaszczyznach.