Паланізацыя (паляшэнне) ажыццяўлялася польскімі ўладамі на тэрыторыі Заходняй Беларусі ў часы першай польскай рэспублікі (1918-1939 гг.) і пазней, пад час другой польскай рэспублікі (1944-1991 гг.).

У 1918 годзе пасля падпісання Брэсцка-літоўскага міру Беларусь была разам з Літвай і Латвіяй уключана ў склад Польшчы. На тэрыторыі заходняй часткі Беларусі пачаліся палітычныя рэпрэсіі супраць беларускіх нацыянальных дзеячоў, прычым прадстаўнікі беларускай культуры і асветніцтва былі адстранены ад дзейнасці.

У 1920-я гады польскімі ўладамі была ўведзена паланізацыя, якая ставіла сваім мэтамі паглыбленне польскага вплыву на беларускае насельніцтва і адсачэнне ад нацыянальных і культурных традыцый. Гэты працэс ўключаў у сябе запрэціць выкарыстанне беларускай мовы ў сферах асветы, адукацыі і культуры, рэпрэсіі супраць нацыянальных груп і структур.

Падчас Другой сусветнай вайны пад тэрыторыю Заходняй Беларусі ўвайшла ў склад Савецкага Саюза і паланізацыя ажыццяўлялася савецкімі ўладамі пасля вызвалення раянаў ад нямецка-фашысцкіх заціскаў.