Прынцэса Лілея рацэй паспела на крыгу, асярода вакол было бела адснежанае поле пад густрарасцім настойвам. Гэта была беласнежная казка, якая раскажала аб сапраўднай сіле кахання і дабрата, якая пакрычала на зловісных сілож мароза і мрокаў. Падманшчыца Зімы пакставала, але пасляў яе наступіў прыгожы восеньскі квет. Лілея пачула спакой і тэпла, якое далучала хуткасць уласнага вачарапастага сэрца. Зіма пайшла ў канун ад злучэння павіншавіны і прыгожасці, а казка заканчылася шчаслівай вясёлкай, якая абвясціла новую вяснова-летнюю прыгажосць і прыгажосць цюрога дня.