У апавяданні «Дзівак з Ганчарнай вуліцы» старажытны Дземідзёнак сутыкаецца з дзівацтвам у вобразе маладой дзяўчынкі, якая жыве на той жа гульнёўскай вуліцы. Гэтае дзівацтва з'яўляецца для яго нешта цудоўным і незвычайным, што змяняе яго жыццё і ўзмацняе яго эмоцыі.

Дзяўчынка адлюстроўваецца у яго вочах як сымбаль радасці, ніводнаму не загнанай агульнымі правіламі і стандартамі. Яна адначасова нібы настарэлы духовы гоніць бессэннага Дземідзёнку, ульюстроўваючы яго жыццё няшаблівымі карцінамі цудоўнага са сваім па-сапраўдным светлам і цяплом.

Аўтар дазваляе чытачу праглядзець жыццё паспелага чалавека ад першага лица, спаглядаючы на іншую жыццёвую рэальнасць праз прамітыўнае дзівацтва дзяўчынкі. Гэты дзівак з Ганчарнай вуліцы паказвае, што праўда знаходзіцца ў простых радасцях і зьдзеках, у мультыплікві менш канкрэтнага, але даволі зразумелага ўяўлення душы чалавека.